Ik zit hier in mijn raamkozijn en ik voel me eindelijk een beetje fijn.
Het is hier donker ik zie geen licht het is hier grauw ik schuil weg en heb geen zicht.
Toen de Duitsers begonnen ging ik al snel naar de peronnen.
Ik wou al snel van ze af ik vond ze maar maf.
Ik vond een plek om te blijven waar ik ook kan schrijven.
Elke keer als de Duitsers komen verstop ik me in de kast dan heb ik last.
Dan hoor ik geschreeuw het voelt als een eeuw.
Ik ben bang maar loop toch naar de gang.
Wie is meegenomen en door de Duitsers beetgenomen?
Maar nu zit ik hier in het raamkozijn en voel ik me eindelijk een beetje fijn.