Categorie: Gedicht

Oorlog is net een dode bloem die niet beter kan worden.

Elke dag mensen zien moorden.

Mensen om me heen. Ze zijn allemaal gemeen!

Niemand die bij elkaar hoort. Je wordt niet gelaten maar gestoord!

Maar waarom? We zijn allemaal hetzelfde soort.

Oorlog of Vrede. Waanzin of Rede. Lafheid of Moed. Slecht of Goed.

De wereld zit vol met licht, maar denk aan een kind met tranen in zijn gezicht!

Zou je winnen of verliezen? Of toch de slechte partij kiezen?

Op 5 mei zeggen wij: “De oorlog is nu VOORBIJ!’’

Van binnen en van buiten doet oorlog pijn.

En als het voorbij is, dan is dat heel fijn.

Gelukkig hebben we er van geleerd.

En de doden? Die worden nu vereerd.

Er zijn nu veel monumenten.

Als je er naar kijkt ga je terug naar al die momenten.

Het is heel erg wat er gebeurd is.

En oorlog is helemaal mis!

Tientallen jaren geleden waarin vele groepen streden.

De Duitsers tegen de Joden, er vielen miljoenen doden.

Mensen zonder geld en alles alleen maar met geweld.

Hield het dan nooit op? Hitler stond nog steeds voorop!

Dit is iets wat iemand raakt, dat mensen dit hebben meegemaakt!

De Tweede Wereldoorlog is nu dan wel voorbij, maar toch herdenken wij hier de slachtoffers op 4 mei.

Op 4 mei zeggen wij: ‘De oorlog, die is nu voorbij.’ Niemand is blij, dat denken wij, dat hoorden wij.

De oorlog is gestopt, maar of dat wel echt klopt? Oorlog is echt overal, maar waarom, waarom doen ze dit? Niemand weet het, zelfs ik niet.

Mensen moeten vluchten, Dat doen ze niet voor niets. Ze zijn bang en angstig, Ze rennen weg om die reden, de reden: de oorlog.

De oorlog moet stoppen.

En daar kunnen alleen wij wat aan doen, samen met elkaar.

Oorlog, wat is dat toch? Eigenlijk was het allemaal bedrog. Zeggen dat je het land beter maakt maar eigenlijk je idee afkraakt.

Hitler, de bedenker van dit allemaal, dat veroorzaakte een hoop kabaal. Hij liet mensen tanks bouwen en ze konden hem nog steeds vertrouwen.

Maar hoe kan dit dan, vroeg ik me af? Hij deed het in kleine stapjes, dat was heel laf. Niemand had iets door, hij was echt een kletsmajoor. Maar na de kristalnacht was het zeker. Hitler stond klaar met zijn leger.

Iedereen vind het nog steeds onvoorstelbaar wat er is gebeurd. Echt iedereen treurt. Ook al is de oorlog nu voorbij wij herdenken de slachtoffers van toen nu op 4 mei.

Een kille koude oorlog. Dat was het.

Mensen die elkaar de baas spelen. Mensen die elkaar verraden. Zo ging dat toen.

Verstoppen moest je je. Eigen wil had je niet.

Bommen die vallen. Mensen met honger. Niemand samen één.

Maar nu. Nu zij we er voor elkaar. We zijn vrij. Vrij van wil.

Wat zouden we zijn. Zijn zonder mensen die ons steunen.

Daarom. Daarom herdenken wij de mensen die niet hadden wat wij nu hebben. Samen staan we sterk. Samen zijn we één.

4 mei herdenken wij die in oorlog leefden. 5 mei vieren wij dat we vrij zijn.

Midden in de nacht het is donker. De Duitsers hebben de macht.

Ik ben alleen thuis, mijn moeder is weg. Buiten hoor ik gegil.

Elk moment dat ik geen gil hoor, denk ik dat ik aan de beurt ben. Ik ben bang, midden in de nacht. Ik huil, de tranen lopen voorzichtig naar mijn kussen.

Het is gevaarlijk, het kan elk moment gebeuren. Soms word het zo stil dat ik denk dat ik de bloemen hoor/roepen: help! help! maar nog niet eens 1 minuut of ze zijn weer stil.

Ik ben bang. Ik hoor om de minuut een gil.

Het is al zolang bezig. Ik wil dat het stopt! Ik hoor de kat miauwen van angst. Het liefst zou ik helpen, maar de Duitsers kunnen elk moment komen.

Ik ben bang.

Ik ben een Duitser. Ik ben gedwongen te vechten.

Iedereen is bang voor me of scheldt me uit. Ze willen me weg. Ik hoor bij de Duitsers maar ik wil niet. Ik geef kinderen drop, dat mag niet.

Laatst moest ik zelfs meedoen aan een inval. We moesten een man oppakken; hij moest bij het Duitse leger.  Hij werd met veel te veel geweld het huis uit gesleept.

Ik kon het niet aanzien. Ik moest zijn vrouw onder schot houden. Ik had mijn pistool niet eens geladen.

Ik schaam me zo. Ik wil naar huis!

Mensen van de geschiedenis

Met een sombere gebeurtenis.

Dagen geen eten.

Met een lichaam vol vlooienbeten.

Een plek ver van het leven.

Met mensen die nare dingen beleven.

Niemand hier buiten weet ervan.

Niemand die dit verbeelden kan.

Ze moeten hard werken, maar niet voor de kost.

Het gaat maar door, we worden niet verlost.

Mensen wachten op hun naam.

Het gaat heel erg langzaam.

Als mijn naam wordt opgeroepen.

Voel ik er een traan uitfloepen.

Ze zeggen dat we moeten douchen.

Ik zie hoe ze mensen pushen.

Zo eindigt mijn korte bestaan.

Kort daarna is het met de oorlog gedaan.

Ik wil vrede, ik ben jood, ik zit al 3 weken beneden, al mijn vrienden zijn dood

ik ben jood, ik moet blijven staan, al mijn vrienden zijn dood, de trein komt er aan

ik moet blijven staan, ik vrees het ergste, de trein komt er aan, het is voorbij

ik vrees het ergste, we zitten al 3 weken beneden, het is voorbij, ik ben een jood