Categorie: Gedicht

Ik zit op mijn bed en kijk uit het raam.
Op de achtergrond staat er verboden radio aan.
Ik zie vliegtuigen, maar weet niet of ze goed of slecht zijn.
De oorlog is groot, en ik ben zo klein.
Ik denk na over de dingen die ik eraan zou kunnen doen.
Ik kan niet vechten, ik word verboden om iets te zeggen of te schreeuwen dat ik het er niet mee eens ben.
Ik zie geen kleur meer, alles is grijs.
Alles is zo koud als ijs.
Ik wou dat ik de oorlog van me af kon spoelen.
Kanonnen op de achtergrond, ik duik onder de deken zonder doelen.
Ik voel een traan en ik slik.
Waarom ik?

Dit verhaal is niet normaal
Een vreselijke tijd geen vrijheid
Hitler was de baas wat was hij een dwaas
Er waren kampen er gebeurde daar vreselijke rampen
Je mocht niet geloven wat je wilde
Voor joden werd de wereld klein ze hadden pijn diep in hun hart ze woonde apart
Waarom geen vrede en vrijheid niemand vond het fijn

Ik kijk naar de zee en ik zie niks anders.
Het weer zit mee, geen wind geen regen.
Ik hoor iemand roepen: ´ Land in zicht ´
Mijn zenuwen worden erger en erger.
In maak me klaar en spring van de boot.
Veel van mijn vrienden zijn na 1 minuut al dood.
We winnen van de Duitsers en bevrijden de bezette landen.
Nu zijn ze niet meer in Duitse handen.
Laten we samen hopen dat dit nooit meer gebeurt.
Want zoveel verliezen en zo lang oorlog is heel erg afgekeurd.

Nu is het rustig in Nederland.
Nu is er geen oorlog,
Wel is er vrijheid,
Vrijheid om dingen te kunnen doen
Met vrienden en familie
Vroeger kon dat niet.
Het was moeilijk.
10 mei 1940 kwamen de Duitsers Nederland
Binnen, iedereen begon gelijk te trillen
Het was het luchtalarm
Opeens… geluiden, geluiden zware geluiden
Van bommen hele grote bommen
Uit vliegtuigen heel veel vliegtuigen
13 minuten later lag alles plat.
Tot we werden bevrijd
Het was 4 mei 1945
Daar stopte alles

Mensen hadden niks te eten.
Daarop kun je niet leven.
De joden worden uit gedreven.
De Duitsers zouden zich niet overgeven.
Konden ze maar naar het heden.
Wat was Hitler zijn reden.
Gelukkig leven wij nu in vrede.
Daarom herdenken wij wat de Duitsers deden.
En staan we stil voor de mensen die hier hebben gestreden.
Dan vergeet ik het verleden. En herdenken wij de mensen die zijn om gekomen tijdens de tweede wereld oorlog.
R.I.P.

Ik ben bang, ik ben zo ontzettend bang
Buiten zingen de vogels, het is nog steeds een vrolijk gezang
We zitten hier vast in dit vreselijke krot
Waarom is dit ons lot
Het is hier veel te klein
Het is hier donker echt niet fijn
Dag lief dagboek ik moet nu gaan
Snel, heel ver hier vandaan

Ook mijn opa was aan het schuilen
Hij zag iedereen altijd huilen
Hij dacht eindigt het dan ooit
Stopt het dan nooit
Wat is dit erg
Hij keek op tegen een berg
Wat is dit saai
Als eten aten ze vlaai
Dit is vreselijk
Als je een ziekte kreeg was je ongeneselijk
Dit is stom
Wat was Hitler toch dom

Ik zit hier in mijn raamkozijn en ik voel me eindelijk een beetje fijn.
Het is hier donker ik zie geen licht het is hier grauw ik schuil weg en heb geen zicht.
Toen de Duitsers begonnen ging ik al snel naar de peronnen.
Ik wou al snel van ze af ik vond ze maar maf.
Ik vond een plek om te blijven waar ik ook kan schrijven.
Elke keer als de Duitsers komen verstop ik me in de kast dan heb ik last.
Dan hoor ik geschreeuw het voelt als een eeuw.
Ik ben bang maar loop toch naar de gang.
Wie is meegenomen en door de Duitsers beetgenomen?
Maar nu zit ik hier in het raamkozijn en voel ik me eindelijk een beetje fijn.

Het is de avond van 4 mei
We worden bevrijd
Straks 2 minuten stilte
Het is een pijnlijke kilte
De vogels stoppen met fluiten
Ze kunnen zich even niet uiten

Morgen 5 mei
We vieren feest
Dat het niet altijd zo is geweest
De tweede wereldoorlog is eigenlijk een soort boom
Elke tak staat voor iets, een tak voor de joden en de doden, een tak voor de concentratiekampen, de verzetslieden en de bezetten landen.
De Geallieerden heb de boom omgehakt in de hoop dat er een nieuwe mooiere, sterkere en grotere boom zou komen.
Die is er gekomen alleen er is een klein takje van de oude boom dat nooit meer zou weggaan
Want de pijn zou nooit vergaan.

Niet naar de bibliotheek.
Niet naar het park.
Niet naar het zwembad.
Niet naar de film.
Niet naar de sportclub.
Zelfs op sommige bankjes mocht je niet zitten.

En ook niet naar een gewone school.
De tweede wereldoorlog was hard en vreet.
En dat mag niet nog een keer gebeuren.