4 Mei Herdenking Oostelijk Havengebied
4 mei 1945
Na 5 jaar van strijd en verlies.
Is het eindelijk voorbij.
Na al die haat.
Na al die haat op de Joden.
Waar alles was verboden voor Joden.
Het verlies van die concentratie kampen.
Kampen waar werd verwoest.
Het wordt nooit vergeten.
Eindelijk vrij, vrij van oorlog.
Het is voorbij.
We herdenken die haat en verlies.
Op de Dam en andere plekken.
Vrijheid.
Honger
Zoveel honger
Eten en drinken
Dat was er niet
Oorlog
De meeste werden weggevoerd naar kampen zoals: Auschwitz en Bergen Belsen
De andere zaten ondergedoken. Met de angst dat ze ontdekt werden.
Het was een vreselijke tijd. Dat moeten we zeker weten herdenken.
Zeker 60 tot 70 miljoen doden. Meer dan 6 miljoen joden.
Vrienden en familie bijna alles weg.
Hopen dat de bevrijding snel daar is.
Nu herdenken wij de vreselijke tijd.
Opdat het nooit meer gebeurt.
Hoop
Als je bijna niets hebt
Waar word je dan gelukkig van
Ben je dan wel gelukkig
En is er dan nog hoop
Of ben je dan in een eeuwige depressie
Vol met triestheid en argwaan
Nee, altijd blijft er hoop
Altijd is er een beetje licht in het duister
Ongeacht wat er gebeurt
Ongeacht of men het afkeurt
En al zou de hoop het begeven
Al zou het er zo slecht uitzien
Zit in ons achterhoofd de gedachte
Maar wat als?
Maar wat als de honger ophoudt?
Wat als de bevrijding nabij is?
En wat als alles weer beter wordt?
Hoop is onverslaanbaar
Altijd blijft het bij ons
Altijd
Het verzet
Vechten voor vrede
Veel doden
En veel verraad
Maar doen het alsnog
Want ze willen vrijheid
Illegale kranten drukken
Veel gevaar
Maar ze willen laten zien
Wat er speelt
Ze gebruiken geheime codes
Om wapens te krijgen van England
Maar zou het lukken
De volgende avond staan ze klaar
En er vliegt een vliegtuig voorbij
Het valt op het gras
Maar dan komt er onverwacht
Een groep Duitsers aan
Ze zijn verraden
Stilte in mijn hart
Stilte op 4 mei
Anne Frank
Een meisje van 13 jaar
Moest onderduiken, omdat ze een jood was
Twee jaar lang verstopt achterin in het Achterhuis
Dag en nacht bang zijn om ontdekt te worden
Samen met zeven andere onderduikers
En zes helpers
Zij waren zo moedig om hun te helpen
De helpers werden gearresteerd
En de onderduikers zijn weggevoerd
Anne overlijdt door de vlektyfus
En vader Otto is de enige die overleeft
Otto brengt het dagboek uit
Daardoor leeft Anne door in het dagboek
En in de verhalen over haar
Pijn en Verdriet
Verdriet, pijn, verlies en verraad.
Verlies van vrienden, verlies van familie, verlies van levens.
Iedereen doet zijn best, maar ook iedereen rent weg.
Levens worden afgepakt en levens worden gered.
De pijn en het verdriet dat iedereen heeft gevoeld.
Kinderen en ouders die hun familie verliezen, vrienden verliezen en de hoop verliezen.
Je zou maar een jong joods kind zijn in die oorlog, en dat je leven wordt afgepakt
op de leeftijd van vijf.
Mensen waren bang en verloren de hoop, mensen gaven op en waren uitgeput.
Gelukkig was er toch nog een beetje hoop, dat beetje hoop dat alles heeft veranderd.
Dat beetje hoop dat ons vrijheid heeft gegeven, dat beetje hoop dat de hele wereld heeft veranderd,
maar wat als het niet was gelukt?
Zouden wij dan nu normaal kunnen leven?
Zouden joodse mensen wel nog bestaan?
Niemand weet het en gelukkig zou niemand het ook weten
We zijn jullie dankbaar voor al de hoop en de vrijheid die we nu hebben.
En dat zullen we ook altijd hebben.
Michiko heeft overgeslapen
nog aan het gapen
naar het oude treinstation
die nog schraapte
naar werk op de spaken
net nog de trein gehaald
ze is nog aan het dwalen
de Amerikanen hebben
haar stad gebombardeerd
heeft het overleeft
maar ze vergeeft de Amerikanen niet
omdat haar ouders
het niet hebben overleeft.
Het schandaal
Het is 1933, het beest is losgelaten.
Op zoek naar de slachtoffers om hun af te maken.
Er vielen doden in nachten en dagen.
Tot ze het licht niet meer zagen.
Beest doe niet. Geef ons de vrijheid niet dat verdriet.
Mensen hadden niks te eten.
Daarop kun je niet leven.
De joden worden uit gedreven.
De Duitsers zouden zich niet overgeven.
Konden we maar naar het heden.
Wat was Hitler zijn reden.
Gelukkig leven wij nu in vrede.
Nu is de vraag waarom ze dat deden.
Daarom herdenken wij wat de Duitsers deden.
De mensen die hier hebben gestreden.
Dan vergeet ik het verleden.
R.I.P.