Auteur: keesjebr_admin

Keesje Brijde was dertien
Ging kolen stelen, maar iemand had hem gezien

De Duitser had een geweer
en schoot toen 1 keer

Hij was op verboden gebied
waar je nu nog steeds zijn monument ziet

Hij heeft veel moed
met wat hij doet
Er is zelf een straat naar hem vernoemd

Het was 1944, Hongerwinter dat jaar
We mogen nooit vergeten hoe het was, hoe zwaar.

Hij was zo nieuwsgierig
samen met de anderen
Zochten zij zo gierig
Naar steenkool steenkool
naar steenkool steenkool
Want dat gaf warmte
Wat dat gaf voed
Het enige, het enige
Want dat bracht hem moed
naar steenkool steenkool
naar steenkool steenkool
Helaas ging het niet goed
Ze hadden niet zo veel
Er was geen eten
Veel om te vergeten
Maar hij zette door
Niks kon hem dan stoppen
Tot die ene dag
Toen zag hij geen moffen
Maar hij had het fout
Er was er toch een
Die zijn laatste ronde dee
Och wat zat het niet mee
Kleine Keesje,
Hij was zo nieuwsgierig
Samen met de anderen
Zochten zij zo gierig
Naar wat, naar steenkool
Naar wat, naar voed
Tot die ene dag, toen bracht het hem GEEN goed

Keesje Brijde 13 jaar
had het in de oorlog superzwaar.

Dag in dag uit
ging hij er tussenuit

‘s Ochtends vroeg ging hij kooltjes rapen
waar hij van moest gapen.

Maar door die domme malloten
werd hij tijdens het kooltjes rapen de dood in geschoten.

Nu ligt hij in zijn graf
maar dat was niet zijn verdiende straf.

Ik had het koud.
Ik had honger.
We hadden allemaal honger.

Mijn elf broertjes en zusjes hadden de enige deken.

Vanavond ga ik weer, dacht ik.
Morgenochtend zijn we dan een beetje warm.
Hoopte ik.

Het werd donker.
Het werd 10 uur.
Ik ga weer mam, fluisterde ik, maar ik kom terug.

En daar ging ik.
Daar ging ik door het donker.

Ik liep en dacht aan morgenochtend.
Hoe we daar zouden zitten,
met z’n allen om de haard.
Met een heel klein vuurtje,
om een beetje warm te worden.
En daar had ik dan voor gezorgd.

Het ging goed.
De zak werd steeds voller.

Ik keek in mijn zak.
Ik hoorde een knal,
en ik was weg.

Nu zit ik op een wolkje.
Ik zal altijd dertien blijven.

Met goede moed ga ik naar buiten

Kolen halen voor mijn moeder

Het is zo koud bij ons thuis

Net als ik een kooltje raap

Voel ik een krampende pijn aan mijn nek

Dan voel ik niets

Ik val op de grond en zie de sterren van dichtbij

Keesje was amper 13 jaar
En toen op een verschrikkelijke dag was zijn leven klaar

Keesje ging kooltjes rapen
Om zijn moeder blij te maken

Kooltjes voor de open haard
Maar was het dat wel waard

Hij is toen gezien op dat terrein
En dat vond een Duitser niet fijn

Hij is toen omgekomen
Alleen maar omdat hij iets fijners wou om in te wonen

Keesje nog net 13 jaar
had het in de oorlog zwaar

Maar moeder heeft nu kolen nodig
en Keesje was niet overbodig

tot die kogel kwam
en hij verdween net als een vlam.

Daar loopt een jongen

door de Rietlanden

Het is koud, hij zoekt kolen

Bevroren zijn zijn koude handen

als het ijs op de polen

Dan klinkt een knal en wordt het weer stil

Geen geluid meer, zelf geen gil

De oorlog gaat voorbij

Maar Keesje was al vrij.

Hongerwinter

Eerst oorlog

Is dit het vervolg

Zo weinig is er

Bloembollen en een kruimeltje brood

Angstaanjagend

Bang voor de dood

Hongerwinter.

Ik mag niet eens meer buitenspelen

Buiten is het altijd vrezen

Voor een virus, een onbekend wezen

Ik breng nu mijn tijd door met lezen

Jaren geleden moesten ze ook vrezen

Voor een militair wezen

De Duitse vlag werd gehesen

Hoe moest dat voor Keesje wezen

Zou hij ook hebben gelezen

Of moest hij te veel vrezen

Voor dat militaire wezen

Dat is de vraag die nu is gerezen