Ik ben waarschijnlijk het laatste familielid dat Keesje Brijde nog persoonlijk
heeft gekend. Keesje was een fijne jongen en in de oorlog altijd bezig om ergens wat eten te vinden. Met hem en zijn broertje Jan ben ik ook aan het vissen geweest. Uiteraard werden de gevangen vissen opgegeten.
De fatale dag waarop hij werd doodgeschoten, staat nog altijd in mijn geheugen gegrift. Mijn vader was door de Duitsers gearresteerd wegens deelname aan een verzetsgroep. Mijn moeder kwam mij huilend ophalen bij de Linnaeusschool en we liepen samen naar het huis van mijn opa en opoe. Daar lag Keesje op het bed in de voorkamer, waar ik afscheid van hem heb genomen.
Ik wil graag iets vertellen over de familie Brijde. Mijn opa was eerder getrouwd geweest, maar na twee jaar gescheiden. Na weer twee jaar trouwde hij met Jansje Zwaneveld, mijn opoe – in die tijd zeiden we nooit oma. Zij kregen dertien kinderen, waarvan mijn moeder de oudste was. Het gezin Brijde woonde toen in het asocialendorp Zeeburg. Toen mijn moeder verkering kreeg met mijn vader, durfde zij hem niet te vertellen waar zij woonde. Zij liet zich elders afzetten, waarna zij naar huis liep.
In een rapport van de gemeente Amsterdam uit 1935 stond dat de familie Brijde op de goede weg was en in aanmerking kwam voor een grote woning. Dat werd de Benkoelenstraat 2-huis, een benedenwoning met vijf slaapkamers! Mijn ouders zijn in 1936 getrouwd, en ik werd in 1937 geboren. In ben dus zes jaar jonger dan mijn neef Keesje. De broers en zussen van mijn moeder met hun aanhang vormden één warme familie. Als kind dacht ik alleen dat al die vele Brijdes mijn familie waren; pas vele jaren later ontdekte ik ook ooms en tantes van mijn vaders kant.
Gelukkig kwam mijn vader in 1945 weer levend thuis. Er werd hard gewerkt om het land weer op te bouwen. Als er een jarig was in de familie, was het steeds een zeer gezellig samenzijn. Maar één verjaardag was altijd heel bijzonder: de verjaardag van mijn vader. Dat was op 4 mei, de dag van vandaag. De familieleden Brijde kwamen dan op visite en om acht uur ’s avonds werden de twee minuten stilte in acht genomen. Dan werd ook voor Keesje een traantje gelaten. Die was helaas hierbij niet meer van de partij. Hij is nooit volwassen mogen worden.